Jak radzić sobie ze śmiercią bliskiej osoby?

W życiu towarzyszy nam wiele obaw, jednak najsilniejszą z nich jest lęk. Nawet nie przed własną śmiercią, co śmiercią osoby nam bliskiej. Wchodząc w związek świadomie stajemy się współzależni od drugiej osoby. Dzielimy między sobą obowiązki i zadania, każdy z nas odpowiada za inną część codzienności, co wpływa na odciążeniu partnera z tych zadań. Dzięki temu żyje się łatwiej. Stąd często zastanawiam się, za kim płaczemy w dniu śmierci i pogrzebu? Co wywołuje nam łzy w momencie, codziennych zmagań zostając już samym? To, że tęsknimy, jest sprawą oczywistą, ale czy jesteście w stanie przyznać się do faktu, że płaczemy także z powodu pozostania samemu z całym tym bagażem codziennych zadań i wyzwań? Oprócz płaczu za bliskim, płaczemy także nad sobą.

Śmierć jest zmianą

Śmierć nie jest końcem czegoś. Jest zmianą i początkiem. Będąc osobami wierzącymi (bez względu na religię) wiemy, że śmierć osoby bliskiej jest wyzwoleniem się z ziemskich zadań i powołanie do duchowej obecności wśród nas. Gdzieś przeczytałam taki cytat: „Bóg zabrał cię z moich oczu, byś był bliżej mojego serca.” Możemy z kimś mieszkać, dzielić codzienność a jednak nie być ze sobą blisko. Kiedy opłakujesz bliską ci osobę, zastanów się, czy naprawdę życzyłaby sobie tego, byśmy każdego dnia i nocy zgłębiali się w rozpacz po nim? Każda śmierć ma w sobie misję i najważniejszą sprawą jest jej odnalezienie. Kiedy spojrzę wstecz w poszukiwaniu misji śmierci mojej mamy, to wiem, że życzyłaby sobie, bym zaczęła żyć własnym życiem i realizowała plany, które ciągle leżały na tzw. może kiedyś. Zdecydowanie łatwiej było mi płynąć za innymi i żyć ich planami. Trudniej jest wziąć własne życie w garść i czuć się odpowiedzialnym za nie. Jej odejście uświadomiło mi, że każdy z nas ma ograniczony czas, tutaj na Ziemi i jeżeli czegoś nie zrobię, odejdę stąd bez realizacji swojej misji. Każdy z nas ma własną misję – należy ją odkryć i zrealizować. Stąd rozpacz za nieżyjącym bliskim jest tak naprawdę zmierzeniem się z własną realizacją swojego życia. Odpowiedzialnością z tym, co uczyniliśmy z naszą misją. Żałoba wyciąga na wierzch nasze niezrealizowane plany.

Uciesz się z czasu, jaki wam dano

Opłakiwanie śmierci bliskiego nie ma dla niego żadnego znaczenia. Cóż dobrego jest w żałobie? Nie pomaga ona ani temu, co umarł, ani tym bardziej nam. Śmierć, niejednokrotnie jest uwolnieniem od cierpienia, które doświadczała osoba nam bliska. Nie ma bezsensownej śmierci. W przeciwnym razie dyskredytowalibyśmy życie tych osób. Każde odejście bliskiej nam osoby, bez względu na czas, jaki przyszło im być tutaj, razem z nami, ma i miało znaczenie dla nas. Pogrążając się z żałobie, trudno jest to dostrzec. Zmarli nie oczekują od nas pogrążenia się w smutku, wręcz przeciwnie, życzyliby sobie byśmy żyli pełnią życia. I nie ma znaczenia sposób w jaki odeszli. Ktoś odebrał sobie życie? Nie potrafił znaleźć w nim głębokiego sensu i zapewne cierpiał tak bardzo, że jedynie odejście było dla niego ukojeniem. Jego śmierć nie ma nic wspólnego z twoim życiem. Jego odejście może być swoistym poświęceniem się, by swoim wewnętrznym cierpieniem nie zniszczyć twojego życia. Ktoś inny zginął w wypadku, ktoś komuś odebrał życie? Śmierć ma wiele twarzy i żadna z nich nie jest powodem do poświęcenia własnego życia. Właściwie ich odejście można uczcić pochwałą swojego życia. Nadanie mu większego znaczenia niż dotychczas. Zapytaj się siebie: Jak mogę teraz żyć, by pamięć po moim bliskim ukazać własnym życiem? Zatem zamiast opłakiwać i pogrążyć się w czarnej rozpaczy, zacznij radować się za zmarłych. Zorganizuj spotkanie najbliższych osób, nie wielki spęd rodzinny, ale takich najbliższych przyjaciół i bliskich zmarłego. Usiądźcie i powspominajcie wspólne, dobre chwile. Opowiadajcie anegdoty, przeglądajcie zdjęcia, filmy. Przygotuj drobne upominki po zmarłym, które chcielibyście, by otrzymały najbliższe mu osoby. I podziękujcie za wspólnie spędzony czas jaki wam dano. Nie płaczcie, nie wracajcie do chwili śmierci. Radujcie się waszym wspólnym życiem.

Rozpacz jedynie jeszcze bardziej sprawi, że grzęźniecie w niebycie życia. Jednak ono bez względu jak bardzo ugrzęźniesz i tak pójdzie sobie dalej, bo życie to ruch. Jest pewna historia, posłuchaj. Pewien człowiek tak długo rozpaczał po śmierci swojego syna, że rodzina nie mogła już tego znieść. Codziennie chodził na cmentarz i głośno lamentował. Pewnego dnia, obok niego stanął mężczyzna i jeszcze głośniej zawodził niż on. Nie wiedział, że był to aktor wynajęty przez jego rodzinę. Po pewnej chwili wspólnego zawodzenia, ojciec nieżyjącego chłopca odezwał się:

– Za kim tak lamentujesz? – Zapytał.
– Za księżycem. – Odpowiedział spokojnie mężczyzna.
– Jak to za księżycem?! – Zdziwił się ojciec
– Mój ojciec obiecał mi go dać i czuję się oszukany. – Ze smutkiem w głosie odpowiedział rozmówca.
– Za księżycem?! Przecież to głupie, bo przenigdy go nie dostaniesz! – Skomentował ojciec.
– A ty za kim lamentujesz? – Zapytał mężczyzna.
– Za zmarłym synem – Ze smutkiem odpowiedział ojciec.
– Hmm, to kto z nas jest bardziej głupi? Ja, który przynajmniej mogę na księżyc popatrzeć czy ty, który nigdy już syna nie zobaczysz?!

Każda chwila jest policzona

Dowiedziałam się ostatnio, że przy średniej życia 80 lat, każdy z nas ma tylko, albo aż cztery tysiące weekendów! W załączniku do bloga znajdziesz arkusz do zakolorowania każdego weekendu swojego życia. Może świadomość zamalowanej przestrzeni uświadomi ci, jak ważna jest jakość naszej obecności na Ziemi. Co chcesz zrobić z życiem, które ci pozostało? Czym je wypełnisz w oczekiwaniu na ponowne spotkanie ze swoimi bliskimi? Życie to dar, zapewne jeden z największych. Każdy z nas jest odpowiedzialny za okazanie mu szacunku, wypełnianiu go wartościową treścią, uważnością i miłością. Po tym, jak żyjesz po odejściu bliskiej ci osoby, świadczyć będzie jaką wartość wspólnie nieśliście. Nasze chwile są policzalne, więc wypełnij je mądrze. Pamiętaj, że żal sprawia, że na długi czas zamrażasz się w niebycie, przestajesz się rozwijać, a to nie jest naturalna kolej rzeczy dla człowieka.