Jak ważna jest umiejętność rozmowy bez wzajemnego oskarżania się, stosowania zakazów i rygorystycznych granic, wiedzą ci, którzy poprzez ich stosowanie utracili więź ze swoim dzieckiem w ich wieku dorosłym. A przecież można inaczej… Dzisiaj recenzja książki Adele Faber i Elein Mazlish „Jak mówić do nastolatków, żeby nas słuchali. Jak słuchać, żeby z nami rozmawiały”.
Diagnoza zespółu Aspergera nie musi być wyrokiem na samotne życie. Możliwe jest zbudowanie przyjaźni i szczęśliwego związku, natomiast potrzebne są reguły, które będą podwalinami takich relacji. Zrozumienie świata ZA pozwala na budowanie komunikacji w poczuciu szacunku do potrzeb takich osób.
Rodzina to miejsce, gdzie można wzrastać, albo żywić nadzieję, że jak tylko osiągnie się pełnoletniość, to ucieknie się gdzie pieprz rośnie. By rodzina mogła rozwijać się harmonijnie potrzebuje, by jej członkowie wzajemnie się od siebie uczyli, tak, nawet od tych najmniejszych. Gdy zapominamy o tym, wówczas włącza nam się pouczanie, a to niszczy harmonię życia.
Wiemy doskonale, że rozmowa jest najlepszym panaceum na rodzinne rozterki. Problemy wypowiedziane stają się mniejsze, bo podzielone zostają na pół. Natomiast nasza wiedza czasem nie styka się z działaniem. Nawet jeśli chcemy działać, to brakuje nam narzędzi. Książka Ulrike Döpfner jest dobrym narzędziem, które wprowadzone, przynosi efekt w satysfakcjonujących rozmowach rodzica z dzieckiem i dziecka z rodzicem.
Jak dobrze, że do lamusa odchodzi myślenie, że dzieci są jak biała tablica i praktycznie można im wgrać program przez wychowanie. Nawet w latach pięćdziesiątych panował pogląd, że dosłownie trzeba im „złamać charakter”, by były nam posłuszne. Dzieci rodzą się kompetentne i tylko dzięki odpowiedniemu wsparci dorosłych rozwijają skrzydła, które są gotowe do lotu.
Czy blog Ci się podoba, a treści są dla Ciebie wartościowe?
Możesz dobrowolnie wesprzeć moją działalność!
Czy blog Ci się podoba, a treści są dla Ciebie wartościowe?
Możesz dobrowolnie wesprzeć moją działalność!